تفاوت ترخیص موقت و دائم چیست؟

تفاوت اصلی بین ترخیص موقت و دائم (قطعی) در هدف ورود یا خروج کالا، نحوه پرداخت حقوق و عوارض گمرکی و تعهد به بازگرداندن کالا نهفته است. در ادامه، هر یک از این رویه‌های گمرکی به تفصیل شرح داده می‌شوند.

۱. ترخیص قطعی (ورود یا صدور قطعی)

ترخیص قطعی، همان‌طور که از نامش پیداست، به رویه‌ای اطلاق می‌شود که کالا برای مصرف یا فروش دائمی وارد یک کشور می‌شود یا برای همیشه از آن خارج می‌گردد.

• ورود قطعی: در این حالت، کالا با هدف باقی ماندن دائمی در کشور وارد می‌شود. واردکننده موظف است کلیه حقوق ورودی، سود بازرگانی، مالیات بر ارزش افزوده و سایر عوارض قانونی را به طور کامل پرداخت کند تا کالا اجازه ورود به بازارهای داخلی را پیدا کند. پس از ترخیص قطعی، مالکیت کالا به واردکننده منتقل شده و هیچ تعهدی برای بازگرداندن آن به کشور مبدأ وجود ندارد.

   

• صدور قطعی: در این رویه، کالا به منظور فروش و مصرف در کشور مقصد، برای همیشه از مرزهای کشور خارج می‌شود و فروشنده تعهدی برای بازگرداندن آن ندارد.

   

۲. ترخیص موقت (ورود یا صدور موقت)

ترخیص موقت رویه‌ای گمرکی است که به موجب آن، کالاها برای یک هدف مشخص و برای مدت زمان معین وارد کشور شده یا از آن خارج می‌شوند و پس از انقضای مهلت مقرر، باید بازگردانده شوند.

• ورود موقت: در این حالت، کالا به صورت موقت و با اهداف خاصی مانند شرکت در نمایشگاه‌های بین‌المللی، تعمیر، تکمیل یا پردازش کالاهای صادراتی، یا استفاده از ماشین‌آلات در پروژه‌های عمرانی وارد کشور می‌شود. ویژگی اصلی این رویه،

   

  معافیت از پرداخت حقوق ورودی است. با این حال، واردکننده باید معادل حقوق ورودی یک کالای قطعی، تضمین یا سپرده‌ای نزد گمرک قرار دهد تا بازگشت کالا در مهلت مقرر را تضمین کند. پس از خروج کالا، این تضمین آزاد می‌شود. کالاهای ورود موقت نباید در داخل کشور به فروش برسند، مگر اینکه رویه آن‌ها با پرداخت کامل حقوق و عوارض به «ورود قطعی» تبدیل شود.

   

• صدور موقت: در این رویه، کالا برای اهدافی نظیر تعمیر، شرکت در نمایشگاه یا استفاده در پروژه‌های فنی و مهندسی به طور موقت از کشور خارج شده و پس از مدتی مشخص به کشور بازگردانده می‌شود.

   

جدول مقایسه‌ای: تفاوت‌های کلیدی ترخیص موقت و قطعی

به طور خلاصه، انتخاب بین رویه موقت یا قطعی به هدف نهایی شما از واردات یا صادرات کالا بستگی دارد. ترخیص قطعی برای تجارت و مصرف دائمی است، در حالی که ترخیص موقت یک ابزار تسهیل‌کننده برای اهداف کوتاه‌مدت و خاص است.